Nooit was het stiller in mij
Nooit was het stiller in mijdan de dag dat Jij mij riep
aangeraakt door Uw Geest
ik blindvloog in Jouw armen
Jij wist waarom ik doodging
Jij blies Jouw adem in mij
Jij wilde dat ik at, dronk, sliep
voor de nieuwe morgen aanbrak
Nu loop ik van een vreemde wind bewogen
omdat ik U binnen in mij zelf kan horen
en geduldig en gehoorzaam op mijn reis
wil ik zeggen: blijf bij mij God, blijf altijd
dan kan ik aan je voeten blijven
terwijl mijn handen maken wat ze moeten
kan ik lachen, lezen, schrijven, bidden
terwijl mijn ogen gericht zijn op Jou!
Maria Segers 8 juni 2011
Reacties
- pauli schreef op donderdag 6 juni 2013
Je gedicht is prachtig. Maar hoe kun je God aanbidden als een fantasme van iets dat niet tastbaar is en waarvan je geen concrete respons krijgt, dan enkel wat je in jezelf fabriceert?